Γράφει η Κωνσταντίνα Παλαιολόγου.
Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που έχουμε μάθει να μην βλέπουμε. Να μην ακούμε. Δεν αναρωτιώμαστε τί σκέψεις κάνουν, τί αισθήματα νοιώθουν, πώς βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα που περνάμε όλοι μας, τρέχοντας πλέον να φέρουμε ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι.
Κι όμως, τέτοιοι αόρατοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί και μέσα σ αυτή την αόρατη ''χώρα'' μέσα στη χώρα, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα αοράτων: οι επιβιώσαντες ενός πραγματικού πολέμου.Υπέργηροι, πολλοί ανάπηροι, ίσως και μερικοί εξ αυτών: με αλτσχάιμερ, μια να θυμούνται, δέκα να μην καταλαβαίνουν... Υποφέρουν αυτοί οι άνθρωποι, υποφέρουν ως υπερήλικες, αλλά υποφέρουν και ως ήρωες. Με στωικότητα και αξιοπρέπεια. Αυτό ακριβώς που δεν έχουν οι ταγοί μας. Τσίπα. Τσίπα το λέμε ακόμη και σήμερα.
Γυρίζοντας τη ταινία της ζωής προς τα πίσω, κάπου στη δεκαετία του 40 ήταν αμούστακα αγόρια, 15 χρονών, 20 χρονών, αλλά είχαν ήδη μεγαλώσει με τις σωστές αρχές, είχαν ήδη στο DNA τους τα γονίδια πανάρχαιων αξιών, ελληνικών αξιών: αγάπη για τη πατρίδα, σέβας στον μεγαλύτερο, αυτοθυσία για τον αδύνατο, και όρεξη για δουλειά. Στην συντρηπτική πλειοψηφία, ήταν χειρονακτική δουλειά, δουλειά του χωραφιού. Να σπέρνεις την ιερή γη και να μεταλαμβάνεις τη σοδειά. Έρχονταν και έφευγαν οι εποχές, κι η γη, αντιπαλεύοντας με τα καιρικά φαινόμενα, έδινε κάθε φορά τη δική της ευλογία στη ζωή που έθρεφε.
Ήρθε ο πόλεμος και τα έφερε όλα πάνω κάτω. Τα χωράφια άδειασαν γιατί έφυγαν στρατιώτες. Μερικοί έφυγαν και στα βουνά. Γύρισαν λίγοι, επιβίωσαν μέχρι σήμερα μια χούφτα άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα πλέον. Κι αυτοί οι άνθρωποι που έδωσαν τα πάντα τους για πάντα, στέκουν σήμερα βουβοί σε κάποιο χαμόσπιτο, σε κάποιο οίκο "ευγηρείας".Καλά στερνά που λέγανε κι οι παλιοί. Κάτι ήξεραν, αλλά πού να φανταστούν αυτό το όνειδος;
Σήμερα είναι 25η Μαρτίου. Επιβιώσαντες της Ελληνικής Επανάστασης δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως πολεμιστές ανδρείοι, σαν κι αυτούς που πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση. Σεμνοί κι ανδρείοι.Και αόρατοι. Κανένας μεταμοντέρνος ρεβιζιονιστής Βερέμης, καμία λαλίστατη Ρεπούση δεν ασχολείται μαζί τους, γιατί δεν τολμάει να ασχοληθεί όσο οι άνθρωποι αυτοί είναι εν ζωή. Όταν όμως φύγουν και γίνουν εικόνισμα στο σπίτι των απογόνων τους, ή και σε κανένα ξεχασμένο σχολείο ή το δημαρχείο του μικρού χωριού τους, τότε θα αρχίσει το σκύλεμα της δόξας.
Σήμερα έχουμε παρέλαση. Οι νέοι μας, όπως ήταν αυτοί οι αόρατοι, νέοι το 40, τα 15χρονα και τα 17χρονα νιάτα μας θα παρελάσουν μέσα από ένα παράξενο ανθρωποτοπίο: προδότες πολιτικοί, μαριονέτες της εξουσίας και της χλιδής απ τη μία, κάτω απ' τα υπόστεγα να τους προστατεύουν απ' τις ακτίνες του ζωοποιού φωτός, ένστολοι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα από φυσικό ακρωτηριασμό απ την άλλη, στωικοί αόρατοι επιβιώσαντες του πολέμου στα αναπηρικά καροτσάκια του πιο κάτω, και πολύς, βουβός, οργισμένος κόσμος τριγύρω, πολίτες μια χώρας χωρίς πολίτευμα πλέον, μιας χώρας υποδουλωμένης εκ των έσω.
Πάμε στην παρέλαση και δεν μένουμε κολλημένοι στις οθόνες. Αυτοί οι άνθρωποι, οι "αόρατοι" 'Ελληνες, ίσως αύριο να μην ζουν ανάμεσά μας. Είναι απ τις τελευταίες μας ευκαιρίες να τους δούμε από κοντά, ίσως να τους χαμογελάσουμε, ίσως να καταφέρουμε να τους χαιδέψουμε το αποστεωμένο χέρι. Φόρος τιμής σ αυτούς κι ανάμνηση των αισθήσεών μας.
Ίσως ίσως να τους ψιθυρίσουμε και μια υπόσχεση: ότι θα πάρουμε τα όπλα τους, τα αόρατα όπλα των αξιών, του ήθους, της λεβεντιάς, της επιμονής, της ελληνοφροσύνης τους και θα συνεχίσουμε το δικό μας, σημερινό πόλεμο.
Κι όμως, τέτοιοι αόρατοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί και μέσα σ αυτή την αόρατη ''χώρα'' μέσα στη χώρα, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα αοράτων: οι επιβιώσαντες ενός πραγματικού πολέμου.Υπέργηροι, πολλοί ανάπηροι, ίσως και μερικοί εξ αυτών: με αλτσχάιμερ, μια να θυμούνται, δέκα να μην καταλαβαίνουν... Υποφέρουν αυτοί οι άνθρωποι, υποφέρουν ως υπερήλικες, αλλά υποφέρουν και ως ήρωες. Με στωικότητα και αξιοπρέπεια. Αυτό ακριβώς που δεν έχουν οι ταγοί μας. Τσίπα. Τσίπα το λέμε ακόμη και σήμερα.
Γυρίζοντας τη ταινία της ζωής προς τα πίσω, κάπου στη δεκαετία του 40 ήταν αμούστακα αγόρια, 15 χρονών, 20 χρονών, αλλά είχαν ήδη μεγαλώσει με τις σωστές αρχές, είχαν ήδη στο DNA τους τα γονίδια πανάρχαιων αξιών, ελληνικών αξιών: αγάπη για τη πατρίδα, σέβας στον μεγαλύτερο, αυτοθυσία για τον αδύνατο, και όρεξη για δουλειά. Στην συντρηπτική πλειοψηφία, ήταν χειρονακτική δουλειά, δουλειά του χωραφιού. Να σπέρνεις την ιερή γη και να μεταλαμβάνεις τη σοδειά. Έρχονταν και έφευγαν οι εποχές, κι η γη, αντιπαλεύοντας με τα καιρικά φαινόμενα, έδινε κάθε φορά τη δική της ευλογία στη ζωή που έθρεφε.
Ήρθε ο πόλεμος και τα έφερε όλα πάνω κάτω. Τα χωράφια άδειασαν γιατί έφυγαν στρατιώτες. Μερικοί έφυγαν και στα βουνά. Γύρισαν λίγοι, επιβίωσαν μέχρι σήμερα μια χούφτα άνθρωποι, μετρημένοι στα δάχτυλα πλέον. Κι αυτοί οι άνθρωποι που έδωσαν τα πάντα τους για πάντα, στέκουν σήμερα βουβοί σε κάποιο χαμόσπιτο, σε κάποιο οίκο "ευγηρείας".Καλά στερνά που λέγανε κι οι παλιοί. Κάτι ήξεραν, αλλά πού να φανταστούν αυτό το όνειδος;
Σήμερα είναι 25η Μαρτίου. Επιβιώσαντες της Ελληνικής Επανάστασης δεν υπάρχουν. Υπάρχουν όμως πολεμιστές ανδρείοι, σαν κι αυτούς που πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση. Σεμνοί κι ανδρείοι.Και αόρατοι. Κανένας μεταμοντέρνος ρεβιζιονιστής Βερέμης, καμία λαλίστατη Ρεπούση δεν ασχολείται μαζί τους, γιατί δεν τολμάει να ασχοληθεί όσο οι άνθρωποι αυτοί είναι εν ζωή. Όταν όμως φύγουν και γίνουν εικόνισμα στο σπίτι των απογόνων τους, ή και σε κανένα ξεχασμένο σχολείο ή το δημαρχείο του μικρού χωριού τους, τότε θα αρχίσει το σκύλεμα της δόξας.
Σήμερα έχουμε παρέλαση. Οι νέοι μας, όπως ήταν αυτοί οι αόρατοι, νέοι το 40, τα 15χρονα και τα 17χρονα νιάτα μας θα παρελάσουν μέσα από ένα παράξενο ανθρωποτοπίο: προδότες πολιτικοί, μαριονέτες της εξουσίας και της χλιδής απ τη μία, κάτω απ' τα υπόστεγα να τους προστατεύουν απ' τις ακτίνες του ζωοποιού φωτός, ένστολοι έτοιμοι να υπερασπιστούν την πατρίδα από φυσικό ακρωτηριασμό απ την άλλη, στωικοί αόρατοι επιβιώσαντες του πολέμου στα αναπηρικά καροτσάκια του πιο κάτω, και πολύς, βουβός, οργισμένος κόσμος τριγύρω, πολίτες μια χώρας χωρίς πολίτευμα πλέον, μιας χώρας υποδουλωμένης εκ των έσω.
Πάμε στην παρέλαση και δεν μένουμε κολλημένοι στις οθόνες. Αυτοί οι άνθρωποι, οι "αόρατοι" 'Ελληνες, ίσως αύριο να μην ζουν ανάμεσά μας. Είναι απ τις τελευταίες μας ευκαιρίες να τους δούμε από κοντά, ίσως να τους χαμογελάσουμε, ίσως να καταφέρουμε να τους χαιδέψουμε το αποστεωμένο χέρι. Φόρος τιμής σ αυτούς κι ανάμνηση των αισθήσεών μας.
Ίσως ίσως να τους ψιθυρίσουμε και μια υπόσχεση: ότι θα πάρουμε τα όπλα τους, τα αόρατα όπλα των αξιών, του ήθους, της λεβεντιάς, της επιμονής, της ελληνοφροσύνης τους και θα συνεχίσουμε το δικό μας, σημερινό πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου